شهره صدری- در حالی که جهان با سازگاری با یک سیاره در حال گرم شدن دست و پنجه نرم می کند، مردم بومی چالش های منحصر به فردی مرتبط با آب و هوا را تجربه می کنند که قرن ها پس از تصرف سرزمین هایشان توسط مهاجران و دولت ها تشدید شده است.
در ایالات متحده، اکثر قبایل بومی به سرزمین‌های نامطلوب این کشور کوچ داده شده اند که منابع و زیرساخت‌های محدودی برای مهار اثرات تغییرات آب و هوایی دارند. به عنوان مثال، در جنوب غربی این کشور، ناواهو با کمبود شدید آب مواجه است زیرا خشکسالی طولانی مدت که توسط تغییرات آب و هوایی آن را تشدید شده است و دسترسی به آب پاک را محدودتر می کند. در اوکلاهاما، کشت محصولات بومی و قدیمی برای قبیله چروکی سخت‌تر می‌شود و امنیت غذایی و میراث فرهنگی آنها را تهدید می‌کند.
کلینت کارول، دانشیار دپارتمان مطالعات قومی و شهروند چروکی می‌گوید: «با تغییر آب و هوا، ما در موقعیتی قرار می‌گیریم که با توجه به زمین‌های کوچک و تکه تکه‌ای که در اختیار داریم، ابزار و منابع محدودی برای سازگاری داریم».
با نزدیک شدن به کنفرانس تغییرات آب و هوایی سازمان ملل متحد، کاپ 28، سی یو بولدر تودی با کارول در مورد اینکه چرا برای مردم بومی مهم است که در برنامه ریزی اقدام اقلیمی مشارکت کنند و اینکه دانش بومی چگونه می تواند راه حل ارائه دهد، گفتگو کرد.
چگونه از دست دادن زمین خطرات آب و هوایی را که مردم بومی با آن مواجه هستند تشدید کرده است؟
در طول قرن‌های گذشته، مهاجران اروپایی و بعداً دولت ایالات متحده، بومیان آمریکا را به زور از سرزمین‌هایشان بیرون کردند و آنها را به سرزمین‌های کوچکتر و تفکیک‌شده سوق دادند. به همین دلیل، مردم بومی اکنون مجبورند خود را با محیط و آب و هوای متغیر با منابع بسیار محدود و تحرک محدود سازگار کنند.
برای مثال، زمانی که این قبیله به اجبار از جنوب شرقی ایالات متحده به اوکلاهما امروزی در دهه 1800 منتقل شد، ملت چروکی به حدود یک سوم گیاهانی که ما برای دارو استفاده می کنیم، دسترسی نداشتند. زمینی که اکنون داریم بسیار کوچکتر و تکه تکه شده است. سرزمین‌های قبیله‌ای امروزه با مرزهای بوم‌شناختی مانند کوه‌ها یا رودخانه‌ها محدود نمی‌شوند، بلکه توسط مرزهای سیاسی ساخته‌شده اجتماعی و فعالیت‌های انسانی مانند قطع جنگل‌ها و تحمیل مالکیت خصوصی محدود می‌شوند.
همانطور که آب و هوا شروع به تغییر می کند، گیاهانی که اکنون به آنها تکیه می کنیم ممکن است زیستگاه خود را تغییر دهند یا حتی بمیرند، در حالی که مرزهای دارایی ثابت می مانند. با قلمروی که داریم، توانایی ما برای انطباق محدود شده است.
جوامع بومی برای سازگاری چه می کنند؟
گاهی اوقات تنها داستانی که مردم در مورد مردم بومی می شنوند، انبوهی از تراژدی هاست. اما مردم بومی در مواجهه با چالش ها فقط دور هم نمی نشینند و کاری انجام نمی دهند. به عنوان یک ملت، ما سخت تلاش می کنیم تا سرزمین هایی را که برای حفظ فرهنگ و دانش سنتی خود داریم، حفظ کنیم.
علاوه بر این، ما در تلاش هستیم تا با کمک هدایت سیستم سیاسی، دسترسی به مکان‌های دیگری را امکان پذیر کنیم که میتواند به جوامع ما کمک کند تا با اثرات تغییرات آب و هوایی سازگار شوند. پروژه ای که من روی آن کار کرده ام شروع و حفظ توافق نامه های مشترک با نهادهایی مانند خدمات پارک ملی است که به مردم چروکی اجازه می دهد گیاهان را در منطقه رودخانه ملی بوفالو در آرکانزاس جمع آوری کنند.
آیا دانش بومی در سطح جهانی برای کاهش تغییرات آب و هوایی قابل استفاده است؟
بله و خیر. دانش بومی اغلب به مکان خاصی گره خورده است که دارای مجموعه خاصی از شرایط اکولوژیکی و حیوانات و گیاهان خاص است. بنابراین این دانش ممکن است به طور گسترده قابل پذیرش در سایر نقاط نباشد.
اما من فکر می‌کنم بسیاری از اصول اخلاقی که مردم بومی نسبت به انسان و طبیعت دارند بسیار ارزشمند است. خلاصه کردن اخلاق بومی دشوار است، اما بسیاری از جوامع بومی این درک کلی را دارند که زمین زنده است و حقوقی دارد.
یک اصل تا حدی رایج در میان قبایل بومی این است که “بیش از نیاز خود مصرف نکنید“. ساده به نظر می رسد، مانند چیزی که ما به کودکان می گوییم، اما هنوز باید در مورد فعالیت های استخراجی که در سراسر جهان اتفاق می افتد، گفته شود.
من فکر می کنم یک امکان خوب برای افرادی که بومی نیستند، این است که تلاش کنند تا بفهمند داشتن رابطه خوب با سرزمین چیست و اینکه ما نسبت به آن تعهد داریم.
این چه مفهومی دارد؟
بسیاری از مردم ارتباط ما با زمین را به شکلی رمانتیک می بینند و تصویری کلیشه ای از ما در حال صحبت با پرندگان و راکون ها را به تصویر می کشند که دقیق نیست. ما باید از دریچه قوانین بومی به این رابطه نگاه کنیم.
ارتباط جوامع بومی با زمین به گونه ای است که چارچوب قانونی آنها شامل تعهدات و مسئولیت هایی در قبال حیوانات و گیاهانی است که در زمین با ما مشترک هستند و خود زمین آنها را تعریف می کند. نمونه ای از آن سیستم قبیله چروکی است که می گوید حیوانات چیزی برای آموزش به مردم چروکی دارند. از این طریق، افراد آن قبایل مربوطه تعهداتی برای حمایت از آن موجودات داشتند.
اصول اخلاقی آن شکلی از حکومت را میتواند ترسیم کند که برای کره زمین بهتر از اشکال غالب سازماندهی سیاسی است، که برخی از آنها بر اهمیت روابط بین انسان ها و محل زندگی آنها و سایر حیواناتی که در آنجا زندگی می کنند متمرکز نیستند.
چگونه اطمینان حاصل کنیم که اقدامات اقلیمی ما فراگیر است؟
یکی از مهمترین چیزها گوش دادن فعالانه به مردم بومی و درک آنچه مردم بومی می گویند است. بارها و بارها شاهد برگزاری کنفرانس‌هایی مانند کاپ هستیم، اما مهم است که اذعان کنیم که افراد زیادی هستند که وارد درب کاپ نمی‌شوند و صدای آنها شنیده نمی‌شود.
مردم بومی چیزی برای آموزش به جهان دارند. بنابراین، گوش دادن و درک به نحوی که صداهای بومی را متمرکز کند، بسیار مهم است.
