شهره صدری- یادداشت- در ژانویه 1992، پانصد کارشناس دولتی و غیردولتی آب در دوبلین، ایرلند در کنفرانس بین المللی آب و محیط زیست گرد هم آمدند تا در مورد آینده حاکمیت جهانی آب در شرایط تغییرات آب و هوایی بحث کنند. در بیانیه برآمده از این کنفرانس، نقش اساسی زنان در مدیریت آب به رسمیت شناخته شد. اصل 3 بیانیه دوبلین تصریح می کند که “زنان نقش اصلی را در تامین، مدیریت و حفاظت از آب ایفا می کنند” و بنابراین، سیاست های مثبت نه تنها باید برای رسیدگی به نیازهای خاص زنان در رابطه با آب، بلکه برای توانمندسازی مشارکت آنها “در تمام سطوح در برنامه های منابع آب، از جمله تصمیم گیری و اجرا” اتخاذ شود.
این بیانیه از سوی جامعه بین‌المللی اذعان داشت که اگرچه زنان تامین‌کننده اصلی منابع آب در خانواده‌ها در سراسر جهان بوده و هستند، اما به ندرت در تصمیم‌گیری درباره مدیریت این منابع آبی دخالت دارند.
سه دهه بعد، جهان هنوز تا رسیدن به برابری جنسیتی در مدیریت منابع آب فاصله دارد. چالش هایی که در دهه 1990 زنان با جمع آوری و مدیریت آب و استفاده از آن مواجه بودند، اکنون با پیامدهای تغییرات آب و هوایی تشدید شده است. در سراسر جهان، زنان و دختران اغلب مسئول جمع آوری و مدیریت آب در خانه هستند.
بر اساس مطالعه انجام شده توسط دفتر زنان سازمان ملل متحد برای داده های 61 کشور، در 80 درصد از خانواده های محروم از آب، زنان و دختران بار جمع آوری آب را به دوش می کشند. در حالی که کمبود آب، موج گرما و خشکسالی وسیع تر می شود، زنان و دختران مجبور میشوند مسافت های بیشتری را برای آوردن آب پیاده طی کنند. در بسیاری از موارد، این مساله مانع تحصیل دختران میشود. مطالعات نشان داده است که کاهش یک ساعته در جمع آوری آب می تواند میزان ثبت نام دختران در مدرسه را افزایش دهد.
علاوه بر این، دسترسی ایمن و مقرون به صرفه به سرویس های بهداشتی برای زنان هنوز هم به سختی به دست می آید. آب، بهداشت و سلامت برای تحقق حقوق زنان و همچنین توسعه اقتصادی و اجتماعی آنها ضروری است. تضمین دسترسی ایمن و گسترده به آب، بهداشت و سلامت برای زنان و دختران به برابری جنسیتی و حضور آنها در جامعه کمک می کند.
زنان بخش قابل توجهی از ذینفعان درگیر در مصرف و مدیریت روزانه آب را تشکیل می دهند، اما تا سال 2014، کمتر از 17 درصد از نیروی کار در کشورهای در حال توسعه را تشکیل می دادند. عدم حضور آنها در مشاغل فنی و نقش های رهبری در بخش آب، بهداشت و سلامت می تواند به دلیل موانع فرهنگی باشد، اما همچنین این واقعیت که آنها کمتر صاحب زمینی می شوند که آب از آن سرچشمه می گیرد و یا منبع آب است، می تواند کارایی مدیریت آب را مختل کند.
در واقع، بر اساس مطالعه دفتر عمران سازمان ملل متحد از 44 طرح آب در آسیا و آفریقا، تعداد بسیاری از شواهد نشان می دهد که مشارکت زنان و مردان می تواند «اثربخشی پروژه را افزایش دهد» و «احتمال پایداری را بهبود بخشد». انی در حالی است که به نقش زنان در مدیریت منابع آب به اندازه مردان توجه شود.
در سطح ملی، زنان می‌توانند استراتژی‌های جامع‌تر آب و بهداشتی که دغدغه‌های زنان را یکپارچه می‌کند، هدایت کنند. به طور کلی، برای درک کامل نقش جنسیتی در مصرف و مدیریت آب و چالش‌هایی که زنان و دختران ممکن است با توجه به دسترسی به آب و سرویس بهداشتی سالم با آن مواجه شوند، نیاز به جمع‌آوری داده‌های بیشتر بر اساس جنسیت تفکیک شده ضروری است. این داده ها میتواند با سایر عوامل (مانند طبقه، قومیت یا ثروت) که ممکن است بر دسترسی به آب، بهداشت و سلامت تأثیر بگذارد، تکمیل شود.
زنان ساکن در جوامع روستایی مناطق خشک و نیمه خشک که عموما با خشکسالی و بارش اندک مواجه هستند، بیشترین آسیب را از کمبود منابع آبی می بینند و برای جمع آوری آب و مدیریت خانه تحت فشار هستند.
