کاهش تعداد مزارع جهان

شهره صدری – تحقیقات جدید دانشگاه کلرادو بولدر نشان می دهد که تعداد مزارع در سطح جهان تا پایان قرن بیست و یکم به نصف کاهش می یابد. زیرا اندازه متوسط مزارع موجود تا پایان قرن بیست و یکم دو برابر می شود و خطرات قابل توجهی برای سیستم های غذایی جهان ایجاد می کند.

این مطالعه که در 11 ماه می در مجله پایداری طبیعت منتشر شد، اولین مطالعه ای است که تعداد و اندازه مزارع را در هر سال، از دهه 1960 و پیش بینی تا سال 2100 بررسی می کند. این مطالعه نشان می دهد که حتی جوامع روستایی و وابسته به مزرعه در آفریقا و آسیا، کاهش در تعداد مزارع فعال را تجربه خواهند کرد.

ضیا محرابی، استادیار مطالعات محیطی در CU Boulder گفت: “ما شاهد یک نقطه عطف از ایجاد مزارع گسترده به یکپارچه گسترده در سطح جهانی هستیم و این مسیر آینده ای است که بشریت در حال حاضر در آن قرار دارد.” اندازه مزرعه و تعداد مزارع موجود با نتایج کلیدی زیست محیطی و اجتماعی مرتبط است”

محرابی برای ارزیابی وضعیت جهانی کشاورزی، از داده های سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد در مورد مساحت کشاورزی، تولید ناخالص داخلی سرانه و اندازه جمعیت روستایی بیش از 180 کشور استفاده کرد تا ابتدا تکامل تعداد مزارع را از سال 1969 تا 2013 بازسازی کرده و سپس اعداد را تا 2100 پیش بینی کرد.

تجزیه و تحلیل او نشان داد که تعداد مزارع در سراسر جهان از 616 میلیون در سال 2020 به 272 میلیون در سال 2100 کاهش خواهد یافت. یک دلیل کلیدی: با رشد اقتصاد یک کشور، افراد بیشتری به مناطق شهری مهاجرت می کنند و افراد کمتری در مناطق روستایی برای مراقبت از زمین باقی می مانند.

کاهش تعداد مزارع و افزایش اندازه مزرعه ده ها سال است که در ایالات متحده و اروپای غربی اتفاق افتاده است. جدیدترین داده های وزارت کشاورزی ایالات متحده نشان می دهد که در سال 2022، 200 هزار مزرعه کمتر از سال 2007 وجود داشته است.

تحلیل محرابی نشان داد که نقطه عطفی از ایجاد مزارع به یکپارچه گسترده در اوایل سال 2050 در جوامع سراسر آسیا، خاورمیانه، شمال آفریقا، اقیانوسیه، آمریکای لاتین و کارائیب آغاز خواهد شد. این تحقیق نشان داد که آفریقای جنوب صحرا نیز همین مسیر را در اواخر قرن دنبال خواهد کرد.

همچنین نشان می‌دهد که حتی اگر میزان کل زمین‌های کشاورزی در سراسر جهان در سال‌های آینده تغییر نکند، افراد کمتری مالک زمین‌های موجود خواهند شد و به کشاورزی می‌پردازند. این روند می تواند تنوع زیستی را در زمانی که حفاظت از تنوع زیستی در اولویت قرار دارد، تهدید کند.

محرابی گفت: مزارع بزرگتر معمولاً تنوع زیستی کمتری دارند و تک کشت بیشتری دارند. مزارع کوچکتر معمولاً تنوع زیستی و تنوع محصول بیشتری دارند که باعث می شود در برابر شیوع آفات و شوک های آب و هوایی انعطاف پذیرتر شوند.

و این فقط تنوع زیستی نیست: عرضه مواد غذایی نیز در خطر است. تحقیقات قبلی محرابی نشان می‌دهد که کوچک‌ترین مزارع جهان تنها 25 درصد از زمین‌های کشاورزی جهان را تشکیل می‌دهند، اما یک سوم غذای جهان را برداشت می‌کنند.

علاوه بر این، مزارع کمتر به معنای کشاورزان کمتری است که ممکن است دانش ارزشمند بومی مربوط به قرن ها را با خود حمل کنند. با ادغام مزارع، این دانش با فناوری و مکانیزاسیون جدید جایگزین می شود.

ایجاد یک سبد غذایی متنوع

محرابی در این تحقیق تاکید می کند، همانطور که یک سبد سرمایه گذاری متنوع بهتر از نمونه ای است که متنوع نیست، داشتن تنوع در سبد منابع غذایی جهان در بلندمدت مفید است.

به عقیده محرابی: “اگر در حال سرمایه گذاری در سیستم های غذایی امروزی با حدود 600 میلیون مزرعه در جهان هستید، مجموعه شما بسیار متنوع است. اگر آسیبی به یک مزرعه وارد شود، احتمالاً تاثیر آن بر سبد شما با موفقیت مزرعه دیگر به طور متوسط می رسد. اما اگر تعداد مزرعه ها را کاهش دهید و اندازه آنها را افزایش دهید، تاثیر آن شوک بر مجموعه شما افزایش خواهد یافت. شما ریسک بیشتری دارید.”

تغییر در مالکیت مزارع شرکتی نیز نکات مثبتی دارد: این مقاله اشاره می‌کند که ادغام در کشاورزی می‌تواند منجر به بهبود بهره‌وری نیروی کار و رشد اقتصادی با نیروی کار بزرگ‌تر در اشتغال غیرکشاورزی و بهبود سیستم‌های مدیریتی شود.

محرابی گفت یکی از بزرگترین مزایای تجمیع مزارع بهبود فرصت اقتصادی برای مردم و توانایی انتخاب مسیر شغلی خود در خارج از بخش کشاورزی است.

اما این کارگران مزرعه در آینده ممکن است به حمایت بیشتری نیاز داشته باشند، زیرا نرخ خودکشی در صنعت کشاورزی از بالاترین نرخ‌های شغلی در ایالات متحده است.

به گفته محرابی: در حال حاضر حدود 600 میلیون مزرعه داریم که غذای دنیا را تغذیه می کنند و 8 میلیارد نفر را روی دوش خود حمل می کنند. تا پایان قرن، ما به احتمال زیاد نصف تعداد کشاورزانی را خواهیم داشت که حتی افراد بیشتری را تغذیه می کنند. ما واقعا باید به این فکر کنیم که چگونه می توانیم آموزش و سیستم های حمایتی را برای حمایت از این کشاورزان ایجاد کنیم.

محرابی امیدوار است که با افزایش آگاهی از روندهای کشاورزی جهانی، تحلیل او منجر به سیاست هایی شود که حفاظت از تنوع زیستی، حفظ انعطاف پذیری آب و هوا، حفظ دانش بومی و ایجاد انگیزه برای بهبود اقتصاد روستایی در کشورهای سراسر جهان را تضمین کند.

منبع: phys.org