شهره صدری – استان اصفهان با کم آبی مواجه است، این عبارت نا آشنایی نیست. خشک شدن تالاب گاوخونی، کم آبی مفرط رودخانه زاینده رود و ته نشینی آبهای زیرزمینی در برخی از دشت های این استان حاکی از آینده نه چندان روشن آبی در این استان است.
توسعه شهرک های صنعتی استان اصفهان در سالجاری در دستور کار مدیریت این استان قرار گرفته است. ماه پیش، مدیرعامل شهرک های صنعتی اصفهان با اعلام خبر توسعه 15 شهرک صنعتی در این استان گفته بود: با توجه به چالش کمبود زمین در استان، برنامه ما پیگیری توسعه در شهرک‌های صنعتی موجود است و به‌دلایل توجیهات فنی و اقتصادی، در پی ایجاد شهرک‌های صنعتی کوچک در استان نیستیم و در حال توسعه شهرک‌های موجود در استان هستیم.
توسعه فوق در راستای افزایش سطح وسعت 15 شهرک صنعتی انجام خواهد شد. این برنامه همچنین دارای بخش ایجاد شهرک های تخصصی است که به منظور ارتقاء بهره وری از منابع تولیدی استان انجام خواهد شد.
حال این سوال مطرح است در استانی که با کم آبی جدی روبروست، آیا بارگذاری جدید صنعت به معنی تعریف تخصیص های جدید منابع آب زیرزمینی و سطحی نیست؟
براساس آخرین گزارش منتشره از وضعیت دشت های ممنوعه کشور در اریبهشت ماه سالجاری، سه دشت کاشان،موته و گلپایگان استان اصفهان در فهرست شدت های ممنوعه و ممنوعه بحرانی قرار دارند. مجموع متوسط کسری مخزن آب زیرزمینی در این سه دشت 58 میلیون مترمکعب برآورد شده است. افت متوسط سالانه سطح آب زیرزمینی در دشت گلپایگان معادل 1.1 متر است. این رقم برای دشت کاشان 0.51 متر و برای دشت موته 0.1 متر اعلام شده است.
عدم هماهنگی در تصمیم گیری ها در خصوص استفاده از منابع آب تا کنون لطمات جبران ناپذیری بر پیکره آبی کشور وارد کرده است. متاسفانه این چرخه معلول توسعه بدون هماهنگی بین ارگان های تصمیم گیرنده برای تامین آب و بارگذاری های جدید مصارف آب در بخش کشاورزی و صنعت همچنان ادامه دارد. از سویی همواره در مورد بحران کمی آبی و آینده نابسامان آبی در استان اصفهان هشدار داده میشود و از طرف دیگر اهداف جدیدی برای توسعه استان تعریف میشود.
چرا توسعه صنعتی در استان هایی که با بحران آب روبرو هستند، در شرایط ناامن آبی در دستور کار قرار دارد؟
