شهره صدری – تحقیقات اخیر دانشمندان در هند نشان میدهد که کاشت درختان در مقیاس وسیع ممکن است منفعتی برای معیشت جوامع محلی در پی نداشته باشد و باعث افزایش تاج پوششی درختی نیز نشود.
مقاله منتشر شده در 13 سپتامبر در Nature Sustainability حاکی از آن است که درصد تراکم تاج پوششی درختان در مناطقی که با بیش از 40 درصد تراکم تاج پوشش درختی طبقه بندی شده اند، پس از ایجاد مزارع – کاشت درختان- افزایش نیافته است.
مقاله تحقیقاتی جدید نشان داده است که مزارع درختی در مقیاس وسیع ممکن است پوشش جنگل را بهبود نداده و یا منفعتی بر معیشت مردم محلی در پی نداشته باشند. این مقاله براساس مطالعه ای منتشر شده است که نشان میدهد مزارع وسیع در کانگرای هند از سال 1965 به بعد نسبت پوشش درختان جنگل را افزایش نداده و در واقع ترکیب درختان را از انواع برگ دار پهن به گونه های سوزنی برگ تغییر داده است. درختان برگ پهن توسط مردم محلی برای علوفه و هیزم استفاده میشود و درختان سوزنی برگ برای مردم مفید نیستند.
این مطالعه توسط تیمی انجام شد که شامل محققان دانشگاه ایالت فلوریدا، دانشگاه شیکاگو و مرکز توسعه و تحقیقات اکولوژی دهرادون بود. محققان از تصاویر ماهواره ای برای مطالعه دو جنبه از مزارع شامل پوشش تاج جنگل و ترکیب جنگل استفاده کردند. مطالعه این تیم تحقیقاتی نشان داد که تراکم سایبان درختنان حتی پس از بلوغ درختان کاشته شده، مثلا 20 سال پس از کاشت، بهبود نیافته است. از نظر ترکیب درخت، داده های ماهواره ای 10 درصد پوشش پهن برگ کمتر را نشان میدهد .
در سال 2015، میزان پوشش جهانی درختان از جنگل های کاشته شده 280 میلیون هکتار تخمین زده شد که از این میزان 12 میلیلون هکتار در هند بوده است. بسیاری از کشورها به دلیل پتانسیل جنکل ها برای جذب کربن و حمایت از معیشت بومی، شروع به اتخاذ برنامه های گسترده کاشت درخت کرده اند.
درک تاثیر چنین سیاست هایی (کاشت درخت) برای درک اینکه آیا اهداف وسیع ترمیم جنگل محقق میشود یا خیر، بسیار مهم است. کاشت درخت ممکن است یک فعالیت ساده به نظر برسد. ولی در عمل, کاشت درخت ممکن است با کاربری های موجود، بویژه در مناظر کشاورزی متراکم، در تعارض باشد. و برای برنامه های بلندپروازانه دولت ها چالش ایجاد کند.
بررسی های معیشتی خانوارها که توسط تیم تحقیقاتی انجام شد نشان داد که کاشت درخت بدلیل ماهیت گونه های کاشته شده، استفاده مستقیم مردم محلی را پشتیبانی نمی کند.
فارست فلشمن، استادیار سیاست محیط زیست و منابع طبیعی در دانشگاه مینه سوتا، یکی از محققین در این مطالعه گفت: هند ده ها سال است که اقدام به ترمیم وسیع جنگل ها کرده است. ما به تازگی یکی از اولین ارزیابی های سیستماتیک این تلاش ها را منتشر کرده ایم. ما دریافتیم که چندین دهه کاشت درخت هیچ تاثیری بر پوشش تاج جنگل یا معیشت روستایی نداشته است.
بطور میانگین، هیچ تغییری در پوشش سایبان پس از کاشت مزارع – حتی چند دهه پس از آن ( زمانی که انتظار میرود درختان کاشته شده بطور کامل رشد کنند – و در نتیجه اضافه شدن به پوشش سایبان) ایجاد نشد. بنابراین، در ابتدایی ترین سطح، کاشت درختان باعث افزایش پوشش جنگلی نشد.
این مقاله نتیجه گرفت که کاشت درخت در مقیاس بزرگ ممکن است گاهی اوقات نتواند به اهداف کاهش تغییرات آب و هوایی و معیشت دست یابد.
سیدانتا داس، مدیرکل سابق جنگل های هند گفت: من نمی توانم در مورد این مقاله بدون بررسی صحیح اظهار نظر کنم، اما مزارع – درختان کاشته شده- کربن را جذب کرده و تغییرات آب و هوایی را کاهش میدهند. درختان کربن را به زیست توده تبدیل می کنند. البته، در یک جنگل متراکم طبیعی، کربن خاک بدلیل هوموس و سایر مواد آلی بیشتر است. تراکم سایبان در برخی از مزارع می تواند تا 100 درصد باشد. این بستگی به نوع و ماهیت مزارع دارد.
یافته های این مقاله برای دولت هند قابل توجه است چرا که سیاست هند تشویق مردم برای گسترش مزارع خصوص است. یکی از مقامات ارشد هند در حفاظت از جنگل ها پیش از این گفته بود که ” ما میخواهیم مردم محلی و نهادهای خصوصی از مزاره بهره مند شوند. ما میخواهیم محصولات چوبی مورد تقاضا باشد. بنابراین، ما در تلاش هستیم تا سیاستی را ایجاد کنیم که توسعه مزارع خصوصی را تسهیل کند. جایی که مردم محلی در صورت نیاز می توانند چوب را برداشت کنند”.
منبع: هندوستان تایمز
