نبرد طولانی”جنگجوی شن” برای بازپس گیری زمین

شهره صدری – تلاش 42 ساله مرد چینی در مبارزه با پیشروی شن های روان در شمال غربی چین باعث نجات  بیش از 66 هزار هکتار از اراضی در برابر بیابان زایی شد.

وانگ یوده پس از گذراندن 42 سال در بیابان در منطقه خودمختار نینگشیا هوی در شمال غربی چین، گفت که نزدیک به دو سوم زندگی خود را وقف مبارزه با بیابان زایی کرده است.

تلاش او دستیابی به هدفی بوده است که در دوران کودکی برای خود تعیین کرده بود: بازپس گیری زمین سبز دزدیده شده توسط شن ها.

این مرد 68 ساله که توسط بسیاری به عنوان “جنگجوی شن” به دلیل تلاش های خود برای سبز کردن شناخته میشود، همکاران خود را به ساختن یک جنگل شن و ماسه در 42000 هکتار رهبری کرده است. در دهه های اخیر، او همچنین به کنترل بیش از 66600 هکتار شن روان کمک کرده است.

وانگ که اهل شهرستان ماجیاتان است، دوران کودکی خود را با غلبه شن و ماسه بر محیط زندگی خود به یاد می آورد.

ماجیاتان در نزدیکی صحرای مو آس، هشتمین گستره خشک بزرگ کشور چین قرار دارد که 42200 کیلومتر مربع در سراسر نینگشیا، استان شانشی و منطقه خودمختار مغولستان داخلی را پوشانده است.

وانگ به خاطر می آورد که گسترش بیابان زمین های کشاورزی، خانه ها و زادگاه ش را تحت الشعاع قرار میداد.  بنابراین ده ها هزار نفر مجبور به کوچ شدند.

 وانگ گفت از کودکی مصمم بوده‌ام با شن‌ها مبارزه کنم و زندگی اجدادم را تغییر دهم.

در دهه 1950، چین شروع به ترویج حفاظت از جنگل ها در سراسر کشور کرد و برنامه های جنگل کاری در مقیاس بزرگ را آغاز کرد.

در سال 1985، وانگ به عنوان معاون مدیر ذخیره‌گاه طبیعی ملی بایجیتان در شهر لینگ‌وو در نینگشیا منصوب شد، بنابراین مأموریت خود را آغاز کرد و همکارانش را در نبردی مداوم علیه شن‌ها راهبری کرد.

کاشت درختان در بیابان کار سختی بود، زیرا این منطقه کمتر از 200 میلی متر بارندگی در سال دارد. از سوی دیگر کار برای کارگران با وزش بادهای شدید بسیار سخت بود.

در پاسخ به شرایط سخت محیطی، وانگ و همکارانش روش کار موثری را برای کاشت درختان شروع کردند. آنها ابتدا برای تثبیت شن و ماسه در بخش خارجی بیابان اولین خط دفاعی را با کاشت درختان آغاز کردند. سپس کاشت کمربندهای جنگلی اولیه را در امتداد خطوط اولیه برای تشکیل یک مانع ثانویه توسعه دادند.

وانگ گفت: “ابتدا شن های روان را تثبیت کردیم، سپس درختان  را کاشتیم و زمین هایی را برای توسعه کشاورزی و دامپروری ایجاد کردیم. این روش ما را قادر ساخت تا به روشی پایدار توسعه پیدا کنیم.”

علاوه بر این، او سیستم توزیع درآمد ذخیره را اصلاح کرد و مردم را قادر ساخت تا بر اساس نتایج کار خود درآمد بیشتری کسب کنند، که باعث مشارکت بیشتر در تلاش‌های سبز شد.

با این حال، تبدیل بیابان ها به فضاهای سبز فقط یک تلاش دوستدار محیط زیست نیست.

مبارزه با بیابان زایی همچنین فرصت‌هایی را برای مردم محلی فراهم می‌کند تا از طریق باغ‌های میوه، مزارع قارچ و اکوتوریسم، درآمد بیشتری برای خانوار ایجاد کنند.

عکس هوایی از ذخیره گاه طبیعی ملی بایجیتان در شهر لینگوو، منطقه خودمختار نینگشیا هوی، در سال 2017.

وانگ پس از بازنشستگی در سال 2014، سرمایه جمع آوری کرد و بنیاد توسعه صنعت جنگلکاری و شن و ماسه نینگ شیا را تأسیس کرد که تاکنون به ساخت بیش از 10 باغ گیاه شناسی بیابانی کوچک در سراسر منطقه کمک کرده است.

علاوه بر این، با حمایت او، یک موزه صحرا در بیجیتان تأسیس شد. نمایشگاه های این مرکز نشان می دهد که چگونه به لطف خرد و عزم مردم محلی، بیابان به واحه ای از سبزه تبدیل شده است.

کار وانگ تجربه ارزشمندی را در پیشگیری و کنترل شن و ماسه، چه در چین و چه در مناطق دیگر، به ارمغان آورده است. در سال 2019، عنوان افتخاری ملی الگوی مردمی در تالار بزرگ مردم پکن به او اعطا شد.

او گفت که افتخارآمیزترین چیز در زندگی‌اش دیدن جنگلی است که او و همکارانش در دهه‌های اخیر به طول 61 کیلومتر و عرض بیش از 20 کیلومتر کاشته‌اند. این جنگل سدی  بزرگ تشکیل می‌دهد که بسیاری از مردم آن را “دیوار سبز ” می‌نامند.

وانگ گفت: “شادی و غم من همیشه با درختان مرتبط بوده است که بخش بزرگی از زندگی من بوده است. فکر می‌کنم به هدفم رسیده‌ام. مکان را سرزنده و بهتر کردیم و کویر را سبز کردیم. همچنین زندگی بهتری را برای خود ساختیم.»

منبع: chinadaily

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *